Κυριακή 8 Ιουλίου 2007


Αποβράζει η θάλασσα ιστορίες πολλές και αρώματα. Αρώματα ανθρώπων και ζωής, μιας ζωής ξεχασμένης, παραμελημένης από τα μάτια του απλού θεατή. Μες στο νερό, κάτω από το αυστηρό
βλέμμα του ήλιου που χάνεται στο δειλινό, πράγματα παλιά και αλλοιωμένα από το
χρόνο και τη λησμονιά βουρκώνουν δίπλα στα βράχια τα αλίκτυπα. Μπουκάλια, ξύλα, παιχνίδια παιδικά, ψυχές μαραγκιασμένες από το απογοητευτικό πέρασμα του χρόνου... Κι η αεικίνητη θάλασσα που όλα τα ξεπλένει, όλα τα αφομοιώνει στα κρυφά της δίχτυα, είτε καλώντας τα στους κόλπους της, είτε πετώντας τα έξω από τα νερά της, με τα θυμωμένα κύματά της, παραμιλά και διηγείται στο πέρασμά της
ιστορίες σιωπηλά εκκωφαντικές για αλμυρές, πικρές ζωές, για μεγάλα ταξίδια, άυλα, άψυχα, χωρίς προορισμό που ψάχνουν μόνο ένα λιμάνι ν ' αράξουν... Και το ταξίδι τελειώνει εδώ.Δίπλα
στα βράχια και σ' ό,τι αφήνει ορατό η θάλασσα, για να γραφτεί, να ειπωθεί, να μιλήσει την ιστορία
του...